اتی (منیژه) صیونیت در سال 1330 خورشیدی (1951 میلادی) در یک خانواده یهودی متدین در شهرکی در غرب ایران «تویسرکان» دیده بر جهان گشود.
او آخرین و دوازدهمین فرزند” ذکریا” و “طاووس خانم” بود، ابتدا نام منیژه را براو نهادند که بعدها به ” اتی” تغیر یافت . پدرش ذکریا از تجارسرشناس تویسرکان و صاحب کارخانۀ چوب بری بود .نیز همچنین شخصیتی مذهبی با اطلاعات وسیعی در زمینه‌های تفسیر توراه، زوهر وگمارا بوده است.
منیژه صیونیت دوران تحصیلات ابتدائی را در دبستان اتّحاد (آلیانس) طی نمود سپس به دبیرستان دخترانه ” پروین اعتصامی” رفته، و برای ادامۀ تحصیلات سیکل دوم دبیرستان به تهران نزد برادرانش کوچ نمود، او از دبیرستان ناموس دیپلم خود را دریافت کرد و هنگامیکه خود را برای کنکور سراسری آماده می کرد در همان زمان پدرش را از دست میدهد و این حادثه تاثیری ژرف مملو از غم بر وی می گذارد تا حدی که از تحصیل باز می ماند . پس از مدتی درهنرستان عالی دخترانه ارت ایران به تحصیلات عالیه ادامه می دهد وموفق به اخذ فوق دیپلم در رشته علوم اداری وبازرگانی می شود .
دیری نپائید او بعنوان منشی و معاون سرپرست شبانه روزی ارت دختران مشغول به کار می شود و بجهت شایستگی به عنوان سرپرست شبانه روزی دختران برگزیده گردید، و پس از چهار سال به «سازمان برنامه وبودجه کشور» رفته وبعنوان منشی وسپس کارشناس امور بازنشستگان خدمت نمود .
اتی (منیژه) صیونیت در سال 1351 خورشیدی با همسرش “هوشنگ حصار فر” در ارت آشنا می شود، و این آشنائی خیلی زود منجر به ازدواج آنان گردید، حاصل این پیوند یک فرزند پسر و یک دختر می باشد.
پس از وقوع انقلاب اسلامی و شکل گرفتن نابسامانی در کشور و متعاقبا آغاز جنگ ایران وعراق، منیژه به اتّفاق همسرش تصمیم می گیرند به ایسرائل مهاجرت نمایند . اما بدلیل ندادن اجازه خروج به آنها، آنان به دنبال راه حل وچاره ای گشتند که نه تنها دست به اقدام متهورانه برای نجات خود زدند، بلکه برای نجات دیگرهمکیشان بویژه جوانان یهودی آماده بخدمت سربازی، اقداماتی جسورانه ای انجام دادند . او به همراه شوهر و دیگر خویشاوندش تصمیم می گیرند ، کمک کنند تا یهودیانی که می خواهند از کشور خارج شوند و به آنها پاسپورت نمی دهند بطور قاچاق از طریق مرزهای زمینی خارج شوند .اما انجام این کار ریسک زیادی را در پی داشت، از یکسو، احتمال گیر افتادن هنگام خروج از مرز ها وجود داشت ، و از سوی دیگر نه تنها دارایشان مصادر می شد بلکه جانشان هم بخطر می افتاد .از این رو برای خروج از مرز های هوائی و زمینی، تدابیر دیگری اندیشیدند، اقدام به تهیه (جعل اسناد) مدارک خروج از کشور کردند .
با تلاش و پیگیری منیژه صیونیت بیش از سی نفر توانستند بدون برخورد با مشکلی از ایران خارج شوند . دیری نپائید تشکیلات آنها لو رفت و همگی دستگیر و روانه زندان شدند و با سپردن وثیقه ای کلان برای تشکیل دادگاه، موقتا آزاد شدند .خانواده صیونیت فرصت را غنیمت شمرده و با بجا گذاشتن دارایشان شبانه بطور مخفیانه زادگاهشان را برای همیشه ترک نمودند .
اتی (منیژه) به همراه خانواده اش در دسامبرسال 1989 میلادی پس از پشت سر گذاشتن مشقات زیاد به کشور موعود، سرزمین مقدس ایسرائل وارد شدند ، به پاس فداکاری و انجام خدماتشان، کشور ایسرائل، اتی وهمسرش و دو فرزندانش را به عنوان ” اسیر صیون ” به رسمیت می شمارد و به آنان نشان ومدال شجاعت و قهرمانی اعطأ می‌نمایند.
دوران کودکی منیژه در شهرتویسرکان سپری گردید ، زادگاه وی، جائی که زیارتگاه «حبقوق هناوی» از پیامبران قوم بنی ایسرائل قرار داشته و به نقل از وی یکی از مهمترین خاطرات و تجربه های ماندگار دوران زندگی اش در آنجا شکل گرفته است ، او بیشتر اوقاتش را در تابستان‌ها به اتّفاق دوستانش در میان باغ و بوستان‌ها و بین درختان میوه و گردو در کنار رودخانه به گشت و گذارسپری نموده و با موسیقی طبیعت آشنا شده . زمستان‌ها در زیرکرسی به قصه های بزرگترها گوش فرا داده، اولیّن کتابی که در دسترسش قرار گرفته بارها وبارها مطالعه نموده و از همان دوران علاقۀ زیادی به داستان‌ها فولکلورو سروده های شعرای نامی ایران چون حافظ، خیام، فردوسی و …ابراز می‌نموده است، که هنوز پس از گذشت سال ها، رایحۀ سحر انگیزآن باغ های گردو، صدای نهر و جویبار و همچنین قصه های مادر بزرگ را در ذهنش حفظ مانده ، بعبارتی بعدها دستمایه ای شد که دست به قلم ببرد و احساساتش را در قالب شعر و نیز خاطراتش را بصورت داستان های کوتاه به نگارش در آورد. او بعدها بیشتر مطالعات ادبی خود را در راستای نویسندگان و ادیبان مطرح ایران متمرکز نمود علاقه و مطالعه به آثار ادیبان جهان هم از این امرمستثنی نبود،
پس از استقرار در کشور ایسرائل، وی به فراگیری و آموزش زبان عبری می پردازد .نیز همچنین، موفق به اخذ مدرک حسابداری شد، و خیلی زود در «سازمان مرکزی ایرانیان » مشغول به کار گردید، سپس در “مفعل هپایس” شروع به کار نموده و پس از سروسامان گرفتن، بموازات فعالیت های شغلی ، در هر فرصتی وقت بیشتری را اختصاص به نویسندگی ومطالعه در زمینه شعر و ادب فارسی می دهد ، چون در نظر داشت یادداشت های چندین ساله شامل سروده ها و خاطرات خود را کامل کند و در قالب کتابی منتشر نماید و به آرزوی دیرینه خود جامعه عمل بپوشاند .
در پائیز 2014 میلادی اتی صیونیت اولین کتاب خود را به زبان عبری تحت عنوان « سیب سرخ » منتشر نمود، وی در این کتاب چگونگی ماجراهای درگیری خود و خانواده اش را در ارتباط با فرار و گریز ها از دست مامورین حکومت بیان نموده است . پس از ترجمه این کتاب به زبان فارسی متعاقبا ، نوشته های وی انعکاس وسیعی در رسانه های اجتماعی چون رادیو، تلویزیون و روزنامه ها و نیز با استقبال جامعه یهودیان ایسرائل روبرو گردید، طوریکه وزارت تعاون و امور اجتماعی، فیلمی از زندگینامه وی به عنوان ” شاهد اوّل” با اسناد ومدارک تهیه نموده که درآرشیو موزه ” יד ושם ” نگهداری می‌شود.
در سال 2017 اتی دومین اثرش را با نام ” سی ستاره” به زیر چاپ برد و آن مشتمل به مجموعۀ سی داستان فولکلور(افسانه های کهن ایران) است که با نوشتاری استعاره ای، نوین وبیانی زیبا به فارسی چاپ شده است . او در نظر دارد به زودی این کتاب را به زبان عبری نیز آماده و زیر چاپ قرار دهد ..
سومین اثر اتی صیونیت ” دسیسه ” نام گرفته و موضوع آن، رومانی براساس یک داستان واقعیست، دختر نوجوانی (در دوران جنگ جهانی دوم) که در انتظار رسیدن به سن تکلیف می باشد تا بتواند به نکاح عشقش در آید. اما گویی دست تقدیر،سرنوشت دیگری را رقم زده بود . دسیسه داستانی است جذاب، نشانگر محدودیت ها ، تبعیض ها و مردسالاری، ارث رسیده از تعصبات ، جهل و نادانی از دوران قاجاریه می باشد .
اتی صیونیت علاوه بر نویسندگی، دستی نیز در ترانه سرائی(سبک نو) دارد، و به کارهای ویراستاری می‌پردازد، هنرمندی است که به کارهای هنری گوناگون، وبه خصوص به کارهای ویتراژ علاقمند است واغلب به سخنرانی در باره مسائل اجتماعی یهودیان وشرح زندگیش هنگام انقلاب می پردازد وگاهی اوقات همزمان با ایراد سخنرانی، نمایشگاهی نیز از کارهای هنری اش ارائه میدهد.
وی جزء انجمن نویسندگان ایرانی تباران در ایسرائل است، نیز همچنین در مرکز فعالان ایرانیان در شهر« پتخ تیکوا » بطور داوطلبانه فعالیت می نماید.
اتی صیونیت در نوامبر 2020، بعنوان یکی از برندگان جایزه « وزارت مهاجرت وجذب مهاجر» به خاطر انجام خدمات فرهنگی و اجتماعی ( نویسندگی، هنری و داوطلب در فعالیت های خیر اندیشانه ) و به عنوان اسیر صیون معرفی و مفتخر به دریافت جایزه از دست “روبن ریولین” رئیس جمهور وقت ایسرائل گردید .نا گفته نماند او اولین یهودی ایرانی تبار در ایسرائل می باشد که به چنین جایزه ای دست یافته است ..
.
از راست به چپ، رئیس جمهور ایسرائل “روبن ریولین”، “اتی صیونیت گوشن” و رئیس هیئت داوران پروفسور “آسا کشری “